Van ‘race des doods’ tot F1-troon: Nürburgring-legende onthult ware gevoelens over de schokkende prestatie van Max Verstappen op de Nordschleife, en onthult weinig bekende sterke en zwakke punten

In de schaduw van de Groene Hel, waar de dood al tientallen coureurs heeft geclaimd, vond Max Verstappen afgelopen weekend een nieuwe trofee: zijn eerste GT3-overwinning op de legendarische Nürburgring Nordschleife. De 27-jarige Nederlander, viervoudig wereldkampioen in de Formule 1, domineerde de negende ronde van de Nürburgring Langstrecken-Serie (NLS) in een Ferrari 296 GT3, samen met zijn teamgenoot Chris Lulham. Met een snelste rondetijd van 7:51.514 – een tijd die zelfs doorgewinterde Nordschleife-veteranen deed opkijken – bouwde hij een voorsprong van meer dan een minuut op voordat hij de auto overgaf. Het was een prestatie die niet alleen de paddock deed verstommen, maar ook een van de grootste legendes van de Ring, Timo Bernhard, emotioneel maakte.

Bernhard, de vijfvoudig winnaar van de 24 Uur van de Nürburgring en een icoon van de endurance-racingwereld, kon zijn bewondering nauwelijks verbergen. “Petje af voor Max Verstappen dat hij de Nordschleife durft aan te pakken, en dat vind ik mooi,” zei de Duitser in een exclusief gesprek met Motorsport.com. “Je ziet het: ik ben emotioneel. Het is geweldige racing, ik hou ervan.” Voor Bernhard, die jarenlang de complexiteit van de 20,8 kilometer lange baan met zijn 73 bochten en onvoorspelbare weersomstandigheden heeft bedwongen, is Verstappens entree op de ‘Ring meer dan een eenmalige stunt. Het is een eerbetoon aan een circuit dat hij als heilig beschouwt. “De Nordschleife is iets speciaals, en hij eert de plaats ook echt. Dat is iets wat ik koester, dat vind ik leuk.”

De weg van Verstappen naar dit moment is een saga van overleven en triomf, van de ‘race des doods’ – zoals de Nordschleife vaak spottend wordt genoemd vanwege zijn dodelijke reputatie – naar de troon van de koningsklasse van de autosport. Begonnen als karttalent in de modderige circuits van België en Nederland, klom de zoon van voormalig F1-coureur Jos Verstappen op via de krappe Formule 3 en de chaotische Toro Rosso-jaren. Zijn doorbraak in 2016 bij Red Bull, waar hij op zijn 18e de oudste winnaar ooit werd in Spanje, markeerde het begin van een dominantie die de F1 op zijn kop zette. Maar de Nordschleife? Dat was altijd een verre droom, een test van pure coureursvaardigheden ver verwijderd van de steriele precisie van F1-circuits.

Toch was deze overwinning geen toeval. Verstappen, een fervent simracer die zijn skills in virtuele Nordschleife-rondes heeft aangescherpt, arriveerde met een permit voor de baan – een zeldzaamheid voor outsiders. In de GT3-klasse, waar auto’s zwaarder en minder vergevingsgezind zijn dan een Red Bull RB21, toonde hij een aanpassingsvermogen dat Bernhard deed denken aan de grote namen uit zijn tijd. “Hij heeft een enorm talent, dat weten we allemaal,” benadrukte Bernhard. “Ik ken hem niet persoonlijk, maar als ik dingen over hem hoor, is hij zeker een racer. En ik vond het leuk, de manier waarop hij het aanpakte.” De Duitser, die zelf ooit met F1-sterren als Mark Webber de 24 Uur deelde, ziet parallellen. “Wanneer ze andere disciplines proberen – je noemde Nico Hülkenberg, Fernando Alonso, Mark Webber, met wie ik drie jaar de auto deelde. We hadden veel plezier.” Voor Bernhard onderstreept Verstappens succes dat F1-coureurs meer zijn dan circuitkoningen; ze zijn rasechte piloten die hunkeren naar de chaos van endurance.

Maar Bernhard, die de Ring als geen ander kent, onthult ook de minder bekende facetten van Verstappens prestatie. De sterke punten springen in het oog: zijn intuïtie voor lijnen en rempunten, geperfectioneerd door duizenden virtuele kilometers, maakte hem een meester in het navigeren van de Flugplatz-sprong en de Karussell-bochten. “Hij eert de plaats,” herhaalde Bernhard, wijzend op hoe Verstappen de baan respecteert – geen roekeloze charges, maar gecontroleerde agressie. Een ander troefkaart is zijn mentale veerkracht; na een zwaar F1-seizoen, met interne spanningen bij Red Bull en een felle titelstrijd tegen McLaren’s Oscar Piastri, gebruikte hij de NLS als therapie. “Het was geweldig!” straalde Verstappen zelf na de race. “Tijdens mijn eerste twee stints voelde de auto fantastisch.” Zijn snelste ronde, die hem een halve seconde scheelde van het GT3-record, bewijst dat hij niet alleen snel is, maar ook consistent onder druk.

Toch zijn er zwaktes, die Bernhard subtiel aanstipt zonder de euforie te temperen. “Endurance racing biedt zoveel,” zegt hij, implicerend dat Verstappen nog moet leren omgaan met de langere adem van een zes- of vierentwintig-uursrace. In de NLS, een sprint van vier uur, kon hij zijn F1-stijl – explosief en dominant – botvieren, maar op de Ring loert vermoeidheid als een sluipmoordenaar. Een weinig bekend punt: Verstappens agressieve rijlijn, zijn handelsmerk in F1, kan op de Nordschleife contraproductief zijn. De baan vergeeft geen fouten; een te vroege apex in de Adenauer-Forst of een halve meter te wijd in de Hohe Acht kan leiden tot spins of erger. Bernhard, die zelf crashes overleefde, waarschuwt impliciet: “Het is speciaal, en hij eert het – maar de Ring test je grenzen.” Een ander verborgen zwak is de afhankelijkheid van simulatietraining; terwijl virtueel racen zijn voorbereiding versnelt, mist het de fysieke sensaties van G-krachten en bandenslijtage op nat asfalt. In de race moest Verstappen traffic ontwijken, een skill waar F1 hem minder op voorbereidt dan op pure snelheid.

Deze prestatie resoneert ver buiten de Eifel-heuvels. In de F1-paddock gonst het van jaloezie, zoals Mercedes’ George Russell het stelde: “Alle F1-coureurs zijn jaloers op Max en zijn successen buiten de baan.” Pierre Gasly, die zelf Le Mans ambieert, prees het als “uniek”. Voor Red Bull is het een boost; met de titelstrijd nog open, bewijst Verstappen dat hij de beste racer ter wereld is, punt uit. Bernhard vat het samen: “Endurance racing heeft zoveel te bieden, en F1 is het platform dat de meeste aandacht krijgt.” Verstappens Nordschleife-triomf is meer dan een overwinning; het is een brug tussen werelden, een herinnering dat de ‘race des doods’ geen mythisch monster is, maar een arena voor legendes in wording.

Terwijl de herfstmist over de Ring trekt, blijft de vraag hangen: keert Verstappen terug? Bernhard hoopt van wel. “Ik hou ervan,” besluit hij met een glimlach. In een sport vol glamour en glamour, bewijst Max dat ware grootheid ligt in de Groene Hel – waar dood en glorie hand in hand gaan.